५ दिवस झालेत… १२० तासांहून अधिक काळ झाला… आणि पोटात अन्नाचा एकही कण नाही!

दिवसांचे मोजमाप थांबतात जेव्हा एखाद्या व्यक्तीचा लढा वेळेच्या पलीकडे जातो. सध्या महाराष्ट्रात अशाच एका ऐतिहासिक लढ्याची साक्ष आपण सर्वजण देत आहोत. पाच दिवस… १२० तास… एकही अन्नाचा कण न घेता बच्चू भाऊ आपल्या अंगी बळ, जिद्द आणि निष्ठेच्या जोरावर उपोषण करत आहेत. आणि हा लढा कुणा वैयक्तिक लाभासाठी नाही, तर शेतकरी, कामगार, शेतमजूर, दिव्यांग आणि सामान्य माणसाच्या हक्कांसाठी आहे.

या उपोषणाची सुरुवात शेतकरी कर्जमाफीच्या मुद्द्यावरून झाली असली, तरी त्यामागे एक व्यापक आणि खोल सामाजिक प्रश्न आहे. बच्चू भाऊंनी मांडलेल्या १८ मागण्या ही केवळ आर्थिक किंवा धोरणात्मक मागण्या नाहीत, त्या ह्या राज्याच्या प्रत्येक दुर्लक्षित घटकाच्या वेदनांचा आरसा आहेत.


—

लोकशाहीतील सच्चा प्रश्न:

लोकशाही व्यवस्थेत विरोध हा मान्य असतोच, पण जेव्हा लोकप्रतिनिधीच आपल्या लोकांच्या मूलभूत गरजांसाठी उपोषणाच्या मार्गावर जातो, तेव्हा ती सत्तेसाठी नव्हे, तर आत्मसन्मानासाठीची लढाई ठरते.

बच्चू भाऊंचा हा लढा केवळ त्यांच्या राजकीय इच्छाशक्तीचे द्योतक नाही, तर एक वेगळा आवाज बनून समोर येतो आहे — असा आवाज जो आपण अनेक वर्षं दुर्लक्षित केला. शेतकऱ्यांच्या आत्महत्या, शेतमजुरांचा अन्याय, दिव्यांगांना मिळणारी अपुरी मदत, आणि कामगार वर्गाचे विस्मरण हे सगळे एकत्र करून या आंदोलनाने राज्यात एक नवाच सवाल उभा केला आहे — “काय आम्ही अजूनही बळीराजाला विसरतो आहोत?”


—

वाढता पाठिंबा — नव्या क्रांतीचा संकेत?

या आंदोलनाला जो भरभरून पाठिंबा मिळतो आहे, तो राज्याच्या राजकीय आणि सामाजिक जाणीवांना जागं करणारा आहे.
महाराष्ट्रातील २० हून अधिक आमदार, ६ खासदारांनी बच्चू भाऊंच्या या आंदोलनाला उघड पाठिंबा दिला आहे.
त्याचप्रमाणे, राज्यातील १०० पेक्षा अधिक संस्था, संघटना आणि नागरिकांनी देखील या लढ्याच्या बाजूने उभं राहण्याची तयारी दाखवली आहे.

हा पाठिंबा आकड्यांचा खेळ नाही, तर नव्या जनमताचं प्रतिबिंब आहे. जाती-धर्माच्या सीमारेषा ओलांडून लोक एकत्र येत आहेत. एकवटत आहेत, कारण प्रश्न एकाच बिंदूवर येऊन थांबतो — “शेती आणि शेतकरी वाचले पाहिजेत!”


—

पोटात खड्डे पडले तरी झुकणं नाही!

सामान्य माणूस अन्नावाचून दोन दिवसही राहू शकत नाही. पण बच्चू भाऊंनी याचा यमक सोडवून टाकला आहे. त्यांनी आपल्या शरीराची चिंता बाजूला ठेवली आणि आत्मा पेटवून आंदोलन सुरू ठेवलं आहे. पोटात खड्डे पडले, पण मनात डोंगराएवढं बळ निर्माण झालं.
हे बळ केवळ त्यांचं नाही, तर त्यांच्या मागे उभ्या असलेल्या लाखो बळीराजांचं आहे. त्यांचा आवाज आता बच्चू भाऊंमध्ये गूंजतो आहे.


—

सत्ता ऐकेल का? की तडजोडीचं नाटक होईल पुन्हा?

इतिहास साक्ष आहे की अशा लढ्यांमध्ये अनेक वेळा सत्ता नाटक करते. बैठकांमध्ये मागण्या ऐकल्या जातात, पण पूर्ण केल्या जात नाहीत. निवडणूकांपूर्वी काही आश्वासने दिली जातात, पण त्यांची अंमलबजावणी सत्तेच्या खुर्चीवर बसल्यावर थांबते.

म्हणूनच या लढ्याचं महत्त्व अजून वाढतंय. बच्चू भाऊ हे केवळ मागण्या मांडत नाहीयेत, तर त्यासाठी “नाही तर माघार नाही” अशी भूमिका घेत आहेत. हा निर्धार महाराष्ट्राच्या राजकीय व्यवस्थेला हादरवणारा आहे आणि जागं करणारा आहे.


—

प्रश्न सर्वांचा आहे, पक्ष कुणाचाही असो!

आजचा शेतकरी कोणत्याही पक्षाचा नाही — तो हवामानाचा बंदीवान आहे, बाजारपेठेचा गुलाम आहे आणि शासनाच्या धोरणांचा बळी आहे. त्यामुळे बच्चू भाऊंचं आंदोलन कुठल्याही पक्षाच्या चौकटीत न पाहता, मानवतेच्या दृष्टिकोनातून पाहायला हवं.

आपण जर शहरी असलो, पांढऱ्या कॉलरवालो असलो, तरीही आपल्या अन्नासाठी शेवटी एक बळीराजाच शेतात राबतोय. त्याचं मरण म्हणजे आपलं भविष्यही मरण पावणं!


—

समारोप: एक होण्याची वेळ आली आहे!

जात, पात, धर्म, पक्ष विसरून आज आपण शेतकऱ्यांच्या बाजूने उभं राहणं आवश्यक आहे. कारण हे केवळ एक आंदोलन नाही, ही एक बदलाची नांदी आहे.
बच्चू भाऊ यांचा लढा हा आपल्या सगळ्यांचा लढा आहे.
शेतकरी म्हणून एक होऊया…
बळीराजाला वाचवण्यासाठी ही टोकाची लढाई एकत्र लढूया!


—

“बच्चू भाऊंचा उपोषणाचा लढा म्हणजे महाराष्ट्राच्या आत्म्याची पुकार आहे — ही पुकार आपण ऐकणार की पुन्हा दुर्लक्ष करणार?”